Ewangelia (Mk 13, 24-32)
Sąd ostateczny
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«W owe dni, po wielkim ucisku, „słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie” zostaną wstrząśnięte.
Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i „zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba”.
A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi.
Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec».
Rozważanie
Każdy z nas bez wyjątku doświadcza przemijania. Naszym przeznaczeniem jest niebo. Zdążamy tam powoli, dzień po dniu. Jedyna różnica między nami to ta, że niektórzy z nas przeżywają przemijalność bardziej świadomie, podczas gdy inni w ogóle o tym nie myślą. Pośród faktu przemijania Jezus zapewnia nas, że jest coś, co nigdy nie przemija. To Jego Słowo, które trwa na wieki.
Słowo to dotyczy niezmiennej miłości Boga do każdego z nas, trwającego niezmiennie daru naszego odkupienia i niezmiennej obietnicy życia wiecznego z Bogiem, do którego jesteśmy zaproszeni.
Panie, proszę Cię o łaskę świadomego przeżywania przemijalności i przylgnięcia do Twego Słowa, które nigdy nie przeminie.