Oddała życie z miłości

II wojna światowa zastała S. Antoninę w Mikuliczynie nad Prutem. Na wiosnę 1940 roku wypędzono Siostry z klasztoru, a niedługo potem zaaresztowano i przewieziono do więzienia śledczo-politycznego w Stanisławowie. Siostra Antonina czyniła wszystko, by chronić wspólnotę przed obezwładniającą beznadziejnością. Trudności i przykrości potrafiła znosić spokojnie. Umiała przebaczać z głęboką wiarą, że nic nie dzieje się bez woli Bożej. Swym optymizmem i wiarą starała się wytwarzać ludzką atmosferę w tych nieludzkich warunkach. Podczas pobytu w więzieniu siostra Antonina inicjowała modlitwę za prześladowców.  Była prawdziwym aniołem pocieszycielem dla współwięźniarek. Krzepiła je dobrym słowem i podnosiła na duchu. Była aż kilkanaście razy poddawana przesłuchaniom. Wychodziła z nich nieludzko zmaltretowana, sponiewierana i pobita. A przecież nie skarżyła się. W swym cierpieniu widziała łaskę upodobnienia się do Jezusa. Zawsze wyciszona, delikatna i spokojna. Patrząc na nią współsiostry karmiły swe dusze jej miłością, wiarą i heroizmem. Po krwawym pobiciu przez strażnika więziennego, ciężko pobite ciało siostry Antoniny było jedną wielką raną. Lekarz stwierdził z przekonaniem po skończonej obdukcji: ” To jest męczennica”.